Matthew i Massoud to takie podobne imiona! Ale czy można być jednocześnie jednym i drugim? We Wspólnej mowie czasy i kultury przeplatają się, a w oparach absurdu rozmywa się i tożsamość, i przestrzeń. Język perski nie tylko służy tu do komunikacji, lecz także stwarza cały świat – jednocześnie do bólu zwyczajny, ale i magiczny. Pełen jest on dorosłych dzieci i zdziecinniałych dorosłych, można w nim znaleźć zamrożoną w lodzie walutę, spotkać człowieka-choinkę czy usłyszeć pieśń lokalnego potentata przemysłu drobiarskiego, wysyłającego indyki w podróże autobusowe. Brzmi dziwnie? Na ekranie będzie jeszcze osobliwiej, bo Matthew Rankin (Dwudzieste stulecie, 20. NH) próbuje połączyć kulturę perską i kanadyjską w śmiałej wizji, mogącej przywieść na myśl z jednej strony klasyczne dzieła Kiarostamiego, Makhmalbafa czy Majidiego, dla których Mowa wspólna jest hołdem i z których nieco sobie dworuje, a z drugiej – estetykę kina Guya Maddina czy Roya Andersona. Bo i tutaj znajdziemy sporą dawkę surrealizmu służącego gorzkiemu namysłowi nad kondycją ludzką – tym niejasnym czymś, co materializuje się w – być może – najbardziej niezwykłym filmie tegorocznych Nowych Horyzontów.