Bez lęku, z godną podziwu lekkością Eva Trobisch eksploruje szarą strefę życia: świat osób terminalnie chorych, ich bliskich i opiekunów. Jej bohaterka każdego dnia odwiedza domy, w których trwa cicha lub przeciwnie – rozpaczliwa i głośna walka z bólem i odmierzanym kroplówkami czasem. Ivo (fantastyczny debiut Minny Wündrich) balansuje pomiędzy akceptacją i niezgodą, bliskością i dystansem, profesjonalizmem i emocjonalnym zaangażowaniem. Ale w tej szarej strefie nic nie jest jednoznaczne: ani granica pomiędzy dbaniem o komfort a przedłużaniem cierpienia, ani motywacje opiekunki. Może jest stworzona do tej pracy, a może Ivo umie wchodzić w głębokie relacje tylko wtedy, gdy mają krótki termin ważności? Jej związek z mężem jednej z podopiecznych stawia zaś pod znakiem zapytania intencje towarzyszące podejmowanym wspólnie z chorą decyzjom. Ten przejmujący portret kobiety we wnętrzu – auta, w którym Ivo spędza mnóstwo godzin – reżyserka rysuje pewną, a zarazem delikatną kreską. Bazując na doświadczeniach ośrodka w Nadrenii-Północnej Westfalii, Trobisch tworzy realistyczną, dokumentalną niemal opowieść o opiece paliatywnej (w jednej z ról zobaczymy dr. Johanna Campeana, założyciela placówki, a zarazem ojca operatora filmu Adriana Campeana).