Film dźwiękowy, ale niemy – przez 80 minut bohaterowie nie wypowiadają ani jednego zdania. Ale może lepiej byłoby powiedzieć, że najnowsza produkcja niemieckiego reżysera Veita Helmera – często eksperymentującego z narracją pozbawioną dialogów, inspirującego się dawnym kinem – po prostu obywa się bez słów? Bohaterki (grane przez Francuzkę Mathilde Irrmann i Gruzinkę Nino Soselię) pracują przy obsłudze kolejki linowej, łączącej gdzieś na gruzińskiej prowincji miasteczko w dolinie z wioską na szczycie. Dziewczyny spotykają się regularnie nad ziemią, kiedy ich wagoniki mijają się w połowie trasy. Tak zaczyna się flirt: zaproszenie do gry w szachy na odległość, łapanie owoców granatu w siatkę na motyle. Film sam powstawał w warunkach wymuszających dystans, w pandemii, z niewielką gruzińską ekipą. Historię miłosną między dziewczynami obserwują, z różnymi emocjami i bynajmniej nie bezczynnie: szef bohaterek, dwoje dzieci przeżywających swoje pierwsze zauroczenie i inni mieszkańcy doliny. Baśniowa atmosfera i ekscentryczność postaci Gondoli nasuwa różne skojarzenia – melancholia à la Kaurismäki przeplata się tu z rozmarzeniem Amelii.