Satyra na kanapową lewicę i doskonała próbka tannerowskiego humoru. Para bohaterów, dwudziestolatków o postępowych poglądach i stylu życia typowym dla bohemy, postanawia porzucić Genewę i udać się do Algierii, gdzie znajomy ma pomóc im się urządzić. Nie chcą skończyć jak mieszczanie, więc on porzuca pracę ogrodnika u bogaczy, a ona zajęcie w galerii sztuki (dla bogaczy). Sprzedawszy meble i pianino, Vincent i Françoise pozostawiają sobie jedynie materac. I to głównie na nim spędzą kolejne dni. Algierski przyjaciel dał im znać, żeby nie przyjeżdżali, wszystko wyjaśni w liście. List jednak nie nadchodzi. Małżeństwo, które powinno grzać się w rewolucyjnym słońcu Algieru, dojada resztki i ukrywa się przed znajomymi – w końcu urządzili już pożegnalne party. Żyjący w zawieszeniu, pozbawieni statusowych rekwizytów i środowiska, które formatowało ich poglądy i plany, Vincent i Françoise zmuszeni są zweryfikować łączącą ich więź i prawdziwe intencje stojące za pragnieniem opuszczenia wygodnego życia. Powrót z Afryki to opowieść o nieodrobionej lekcji paryskiego Maja ’68 i rewolucyjnym zapale jako modnym kostiumie młodej burżuazji. Iście rohmerowskie rozgadanie, iście godardowska polityczna pasja i oryginalna tannerowska deziluzja składają się na doskonały portret epoki.