Melancholijny film o „normalizacji nadziei” i sztuce patrzenia (współscenarzystą jest John Berger, autor eseju O patrzeniu), a także rozprawa z kinowym „męskim spojrzeniem”. Centrum świata jest prowincjonalnym romansem, fenomenalnie sfotografowanym przez Renato Bertę. Zimowy szwajcarski pejzaż, przymglony, skąpany w szarym świetle, doskonale buduje nastrój, schładzając temperaturę związku pomiędzy włoską kelnerką i miejscowym biznesmenem aspirującym do polityki. Dzieli ich nie tylko narodowość i status społeczny (ona jest migrantką zarobkową), ale też aspiracje i sposób, w jaki je manifestują. On wciąż mówi, ona milczy, on deklaruje, że pragnie zmiany, ona niepostrzeżenie zmienia swoje życie. On wciąż na nią patrzy, ale jej nie widzi, o czym ona stale mu przypomina. On uważa się za tytułowe centrum świata (to w filmie nazwa restauracji) i twierdzi, że ona powinna podzielać jego ambicje i spełniać oczekiwania. Szansa na zmianę grzęźnie w fantazji o reprodukcji mieszczańskiego wzorca: małżeństwo, dom, pralka, konsumpcja. Alain Tanner i John Berger stworzyli polityczny film o patriarchalnej ślepocie, w którym ekonomia przenika relacje, stopniowo ograniczając horyzont wyobraźni. Czy bohaterce uda się wyjść z tego klinczu?