Od pierwszej sceny nieuchwytna Rosemonde (w tej roli wystąpiła Bulle Ogier, gwiazda Jacques’a Rivette’a, aktorka Marguerite Duras) staje się obsesją i namiętnością Pierre’a (Jean-Luc Bideau) i Paula (Jacques Denis). Dziewczyna została oskarżona przez wuja o próbę zabójstwa, do czego się nie przyznała. Chciała więc zabić czy nie? – roztrząsają mężczyźni, autorzy scenariusza o czynie Rosemonde i jej życiu. Każdy próbuje przyszpilić ją na własny sposób: jeden wokół Rosemonde kreśli fabułę, drugiemu zaś zależy na dokumentalnej wierności faktom. Ironiczna, pełna humoru Salamandra wszelkim projekcjom i fantazjom przeciwstawia witalność i punkową energię bohaterki. Nieustannie będąca w ruchu, zmieniająca wersje, zachwycająca, odpychająca, fascynująca, banalna, zmyślnie konstruująca swoją przeszłość, umiejętnie podsycająca uwagę i znudzona zainteresowaniem – dziewczyna nie daje się podporządkować i ulepić – ani samozwańczym scenarzystom, ani równie rozmiłowanemu w formatowaniu społeczeństwu. To kolejna niezapomniana postać w Tannerowskiej galerii bohaterów odrzucających mainstreamowe wzorce życia. Salamandra pozostaje jednym z najwspanialszych filmowych portretów kobiecych, a uporczywie drążony przez duet Berger / Tanner temat ekranowej prawdy i reprezentacji jest dziś bardziej niż kiedykolwiek aktualny.