Artystka wizualna Ana Vaz skupia się w swojej twórczości na „historiach” (estórias) rodzinnej Brazylii, które nie zostały opowiedziane, i głosach, które do tej pory nie wybrzmiały. Tym razem inspiruje się książką Kosmopolityka zwierząt. Brazylijska filozofka Juana Fausto bada w niej życie polityczne istot innych niż ludzie i kwestionuje ideę wyjątkowości homo sapiens. Vaz w swoim hybrydowym dokumencie poświęca więc uwagę skolonizowanym przez człowieka dzikim zwierzętom, które albo trafiają do zoo, albo przystosowują się do życia w wielkomiejskim artefakcie, jakim jest Brasília. Używa do tego celu techniki day-for-night i przeterminowanych taśm 16 mm, odwołując się do konwencji westernu, niesławnego gatunku filmowego, który czerpał zyski z kreowania atrakcyjnej wizji białego osadnictwa w Ameryce Północnej. Konceptualne obrazy w odcieniach kobaltu reżyserka dopełnia mroczną, spektakularną muzyką skomponowaną przez jej ojca, Guilherme Vaza. Zmniejszając dystans, wypatruje zwierzęcych spojrzeń. Oto współcześni potępieńcy, uchodźcy, porwani, zaginieni... Ten film wychodzi z ciemności, myśli i drży z ciemności – mówiła Vaz.