„Być jak Chantal Akerman”. Ceniący dokumentalny styl belgijskiej reżyserki Harald Hutter portretuje bez cienia dramatyzmu swoich rodziców. Dawne życie pary właśnie odchodzi w zapomnienie – i choć należałoby to wykrzyczeć, w ich domu na francuskiej prowincji zapada cisza. Świadomi postępującej utraty – ojciec ma problemy z pamięcią – zajmują się, każde na swój sposób, życiem. Horst Hutter, kiedyś filozof i otoczony ludźmi wykładowca nauk politycznych, powoli osuwa się w niebyt. Wciąż jednak próbuje utrzymać kontakt z rzeczywistością i ratunku szuka w rutynie. Jego żona, poetka Francine Y. Prevost, oddaje się twórczości, próbując uchwycić esencję upływającego czasu. Jej uroda paradoksalnie zdaje się rozkwitać, a smutek i bezsilność upodabniają jej ciało do melancholijnego posągu. Jednoczesna bliskość i osamotnienie tych dwojga przekłada się na najdrobniejszy aspekt filmowej formy – na ziarnistą analogową fakturę obrazu, spokojne tempo narracji, pełne detali kadry i eksperymentalną ramę, która w serii gwałtownych symbolicznych scen oddaje ból po stracie, która wciąż jeszcze się nie dopełniła. Dojrzałe kino nagrodzone Grand Prix na festiwalu Cinéma du Réel.