Prowokacyjny filmowy Frankenstein, którego ciało zostało zszyte z fragmentów niedokończonych argentyńskich filmów z okresu od lat 60. do dwutysięcznych. W swoim eksperymentalnym debiucie Leandro Listorti, reżyser Herbarii (Lost Lost Lost, 22. NH), ożywia wyciągnięte z archiwalnego niebytu materiały, łącząc odległe plany i stylistyki w przesyconą niepokojem opowieść z obrzeży miasta i kina. Skupiony na montażu archiwista mógłby powtórzyć za innym bohaterem „lostowych” peregrynacji, Jeanem-Claude’em Rousseau (Świat, który przemija, Lost Lost Lost, 21. NH): Dokąd to zmierza? Długo unikałem słowa montaż. Bo czym jest montaż? Łączeniem obrazów w pewnym porządku, żeby coś powiedzieć. (...) Tymczasem obraz nie może być zredukowany do znaku, który ma coś powiedzieć, on nie ma nic do powiedzenia. Można go tylko zobaczyć, kontemplować. W kafkowskiej atmosferze, na tropie sensu przechodząc od sceny do sceny, Listorti (o wiele bardziej radykalny niż w późniejszej Herbarii) wytycza alternatywny szlak percepcji.