Jeden z najgłośniejszych tytułów tegorocznego konkursu w Cannes to przede wszystkim triumf Demi Moore, dla której rola starzejącej się celebrytki, Elizabeth Sparkle, stanowi przełom w karierze. Substancja dowodzi także, że body horror jest gatunkiem, który za sprawą reżyserek (m.in. Lucile Hadžihalilović, Julii Ducournau czy Rose Glass) dostał potężny zastrzyk świeżej krwi. Akcja filmu Coralie Fargeat rozgrywa się w świecie wymagającym od kobiet, by stawały się coraz „lepszą wersją siebie” i goniły wyśrubowane standardy piękna. Dlatego kiedy Sparkle, gwiazda fitnessu, kończy 50 lat, szefowie stacji, w której ma swój program, postanawiają wymienić ją na młodszą trenerkę. Zdruzgotana i upokorzona, otrzymuje jednak ofertę od laboratorium – otrzyma tytułową substancję, dzięki której stanie się młodsza, piękniejsza i perfekcyjna w każdym calu. Czy starzejąca się kobieta może odrzucić taką szansę? Film Fargeat to satyra na Hollywood. W pełnej czarnego humoru Substancji odbija się doświadczenie wielu aktorek budujących karierę na kapitale urody. Ale ten body horror jest też bezbłędny w dużo głębszych diagnozach rzeczywistości, w której zewnętrzne oczekiwania, uwewnętrzniona nienawiść do siebie, przemysł urody i branża rozrywkowa bez końca dyscyplinują kobiece ciała i dusze.