Za sprawą nagrodzonego w Cannes Tańca w narożniku, opowiadającego przez pryzmat jednostki o nadziejach i rozczarowaniach transformacji po 1989 roku, Jan Bujnowski zgłasza akces do reprezentacji polskiego kina. Uprawiając tyleż efektowną, co skuteczną reżyserską tiki-takę, twórca zaczarowuje widzów i pozwala nam uwierzyć, że najntisowe środkowoeuropejskie blokowisko może stać się scenerią cudów, jakich nie powstydziliby się w Neapolu. W filmie pomysłowo flirtującym z konwencją coming-of-age reżyser składa także hołd wszystkim marzycielom, którzy – wbrew przewidywaniom bukmacherów - liczą na to, że wyobraźni zawsze uda się okiwać rozczarowującą rzeczywistość.