Dotyk we wszystkich odsłonach – zmysłowy, opiekuńczy, emocjonalny, przełamujący, ale też bolesny, upokarzający, opresyjny. Claudia Rorarius eksploruje te niuanse na przykładzie relacji Marii i Aleksa. Ona jest opiekunką medyczną, on pensjonariuszem. Jej ciało jest duże i krągłe, jego – dotknięte porażeniem kończyn. Fizyczny i uczuciowy związek między nimi, pogłębiający się i coraz bardziej skomplikowany, staje się polem refleksji na temat związku między cielesnością i władzą, miłością i zależnością, czułością i upokorzeniem. Relacja tych dwojga funkcjonuje poza porządkiem – jest „nielegalna” w ośrodku opieki, ale też niejako wyizolowana ze świata, osobna pod każdym względem, jakby wokół bohaterów nie było nic. Reżyserka w spokojnych, subtelnie, choć wyraziście skomponowanych kadrach i scenach kreuje wnikliwy, choć przecież niedopowiedziany portret kochanków. W miękkich różach, złocieniach i czerwieniach, w migotliwych zieleniach ciała Marii i Aleksa opowiadają historię samych siebie, ale i wzajemnego dotyku. W głównych rolach pojawiła się tu Isold Halldórudóttir, modelka i aktywistka, oraz Stavros Zafeiris, tancerz na wózku.