Prezentowana w berlińskiej sekcji Encounters Arkadia zaczerpnęła z greckiej Nowej Fali to, co najlepsze – zamiłowanie do przestrzeni liminalnych, bizarność i Angeliki Papoulię (Kieł, Alpy, Paczuszka pełna miłości, Kwiaty ludzkiego ciała). Wszystkie te elementy Yorgos Zois połączył w oryginalną opowieść o długich pożegnaniach. Film zabiera nas na pozbawione słońca wybrzeże, gdzie w posezonowej pustce błądzą neurolożka Katerina i emerytowany lekarz Yannis. Zmuszeni do zidentyfikowania zwłok ofiary wypadku, zatrzymują się w domku, w którym zmarła przebywała przed śmiercią wraz z nieznanym towarzyszem. Yannis postanawia rozpocząć śledztwo w sprawie tajemniczego mężczyzny. Tymczasem chłopak, który szwenda się po okolicy, zabiera Katerinę do tytułowego baru, gdzie codziennie padają sobie w objęcia Eros z Tanatosem. Pary bohaterów nie opuszcza perfekcyjnie wykreowane przez twórców wrażenie dysocjacji, ale fakty powoli zaczynają układać się w całość. Arkadia, która pozwala spotkać się na ekranie żywym i duchom, zaświatom i realności, wspomnieniom i teraźniejszości, jest filmem przypominającym, że życie w pełni to pogodzenie się ze stratą. Więc do Arkadii – tak, ale tylko z naszymi umarłymi.