Ten prowokacyjny, mozaikowy, rozpisany na wiele głosów esej filmowy – zgodnie z określeniem reżyserki – rzuca rękawicę psychoanalityczno-feministycznej teorii filmu i jej koncepcji męskiego spojrzenia. Historia profesora językoznawstwa i kobieciarza (w tej roli naprzemiennie występują William Raymond i Larry Loonin) została przedstawiona za pomocą jego wypowiedzi z sesji terapeutycznych, zilustrowanych bogatym materiałem filmowym, który odnosi się do znamiennego tekstu Przyjemność wzrokowa a kino narracyjne Laury Mulvey. Męską perspektywę uzupełnia punkt widzenia jego byłej żony-artystki (niepojawiająca się na ekranie choreografka Trisha Brown). Drugą linię narracyjną filmu stanowi analiza języka, którym mówi się o różnych odcieniach opresji i odmianach seksizmu: artystka Martha Rosler, aktorka Jackie Raynal i sama Rainer biorą pod lupę dobór tematów w prasie, towarzyszące artykułom fotografie i powszechnie akceptowany sposób opowiadania o kobietach i mężczyznach, polityce międzynarodowej i przemocy.