Przykład filmowej eseistyki i intymnego pamiętnika (data w tytule to przełomowy rok w życiu osobistym Rainer) zainspirowany pobytem reżyserki w Berlinie Zachodnim w latach 70., w trakcie działań rządu niemieckiego przeciw Frakcji Czerwonej Armii. Film zestawia prywatne wspomnienia z dzieciństwa autorki z cytatami z tekstów przedrewolucyjnych anarchistek oraz z listów Ulrike Meinhof (wypowiadanymi przez krytyczkę Amy Taubin i artystę Vito Acconciego w trakcie gotowania obiadu, gdy jakby od niechcenia dyskutują o moralnych konsekwencjach aktów terrorystycznych). Całość uzupełniają fragmenty psychoanalitycznych sesji niedoszłej samobójczyni (w roli pacjentki wystąpiła badaczka i przyjaciółka Rainer, Annette Michelson, w roli terapeuty – trzy różne osoby, w tym Rainer i mały chłopiec). Warstwę wizualną filmu tworzą powtarzające się zdjęcia Berlina, Londynu i Stonehenge. Sceny we wnętrzach były realizowane w galerii Whitechapel oraz w domu Laury Mulvey i Petera Wollena – do nich należą kominek zastawiony portretami cytowanych postaci oraz… miska spaghetti.