Zdobywca Cezara dla najlepszego filmu krótkometrażowego (2017) przygląda się czterem młodym mężczyznom z podparyskich przedmieść. Za fasadą macho-męskości i obojętności, za mizoginicznym językiem kryją się bezradność i tęsknota za prawdziwą bliskością. W konfrontacji z pytaniami padającymi zza kamery (Diop nigdy nie ukrywa swojej obecności) toksyczna męskość okazuje się wątpliwym sposobem na przetrwanie w kipiącym od frustracji otoczeniu, pułapką zbudowaną z pragnienia akceptacji i przynależności. Przepracowanie własnych kompleksów jest naszym zadaniem – twierdzi jednak Alice Diop, której kino bezlitośnie punktuje bariery, stereotypy i rasistowskie uprzedzenia, ale przekonuje przy tym, że oczekiwania i narzucone role można odrzucić.
Urodzona w 1979 roku francuska reżyserka i scenarzystka o senegalskich korzeniach. Absolwentka La Fémis (reżyseria dokumentalna), Sorbony (kolonialna historia Afryki) i Universite d’Evry (socjologia wizualna). W swoich dokumentach czyni widzialnymi marginalizowane grupy i społeczności, wnikliwie portretuje mieszkańców podparyskich przedmieść, obnaża mechanizmy rasowych i klasowych uprzedzeń. Jej dokument My, z przedmieść Paryża (2021) był zwycięzcą sekcji Encounters na Berlinale, a fabularny debiut Saint Omer otrzymał Wielką Nagrodę Jury oraz nagrodę za debiut na festiwalu w Wenecji, był też francuskim kandydatem do Oscara. Alice Diop to pierwsza czarna reżyserka reprezentująca Francję w oscarowym wyścigu.
2011 Śmierć Dantona / La mort de Danton / Danton's Death (doc.)
2016 W stronę czułości / Vers la tendresse / Towards Tenderness
2016 W pogotowiu / La permanence / On Call
2021 My, z przedmieść Paryża / Nous / We (doc.)
2022 Saint Omer