Ósmy dzień

Jaco van Dormael (Zupełnie Nowy Testament) zawsze miał słabość do alternatywnych wizji Ewangelii. Ósmy dzień rozpoczyna się od monologu, w którym główny bohater, Georges (cierpiący na zespół Downa Pascal Duquenne), stwierdza, że pierwszego dnia Bóg stworzył słońce, trzeciego płyty CD, a czwartego telewizję. Ósmego dnia stworzył zaś Georgesa „i wiedział, że to było dobre”.

Niezłe notowania u Najwyższego nie pomagają jednak mężczyźnie, by rozkochać w sobie zaprzyjaźnioną baletnicę. Być może chodzi o to, że dziewczyna jest fanką Johnny’ego Hallidaya, ale Georges podejrzewa ze smutkiem, że ważny argument stanowi także trapiąca go niepełnosprawność intelektualna. Smutek i egzystencjalne rozczarowanie okazuje się spoiwem, które nieoczekiwanie łączy mężczyznę z przypadkowo poznanym Harrym (Daniel Auteuil) – zgorzkniałym biznesmenem ze zrujnowanym życiem rodzinnym. Choć „Ósmy dzień” stanowi bez wątpienia pochwałę nawiązanej między bohaterami przyjaźni, reżyser nie próbuje udawać, że zadziała ona jak antidotum na wszelkie problemy. Zniuansowana tonacja, dzięki której utrzymany w konwencji współczesnej baśni film nie zamienia się w hollywoodzką z ducha sielankę, to jednak nie jedyna zaleta dzieła Van Dormaela. Wielką siłę Ósmego dnia stanowią kreacje Duquenne’a i Auteuila, które zostały uhonorowane wspólną nagrodą aktorską na festiwalu w Cannes.

Piotr Czerkawski