Sennemu wybrzeżu wschodniej Florydy zagraża tornado. Podczas gdy część mieszkańców w popłochu pakuje manatki, niektórzy oczekują końca z zaskakującym spokojem. Bohaterami filmu są ludzie z peryferii: bywalcy moteli, pracowniczka sklepu z pamiątkami czy barowi stand-uperzy (w tych rolach głównie naturszczycy). 27-letnia Alexandra Simpson (nie tylko reżyserka, ale też scenarzystka, montażystka i producentka filmu) swoim niezależnym debiutem postawiła sobie poprzeczkę wysoko i została doceniona – premiera  Ciszy przed burzą odbyła się podczas tegorocznego Międzynarodowego Tygodnia Krytyki na festiwalu w Wenecji. Obraz Simpson  wyróżnia się fascynacją liminalnymi przestrzeniami oraz autorskim językiem wizualnym. Kamera Sylvaina Froidevaux skupia się na barwach, teksturach i światłach – tych ostatnich operator szuka m.in. w piorunach przecinających niebo, neonach podupadłych lokali czy basenowych LED-ach. Reżyserka, konsekwentnie rozwijając osobny język filmowy, umiejętnie ukazuje oczekiwanie na nadciągającą tragedię, któremu towarzyszy obezwładniające poczuciu apatii.