Nieco zapomniany, a przecież jeden z najwspanialszych filmów Pedra Almodovara. Czym sobie na to wszystko zasłużyłam? to jednocześnie żałobna, proletariacka mantra i bojowy okrzyk, który niepostrzeżenie zamienia się w stand – upowy monolog.

Na naszych oczach wygłasza go z pasją Gloria (znakomita Carmen Maura), przepracowana sprzątaczka, istna working class (anti-)heroine, która już za chwilę będzie w stanie rzucić wszystko, wyjść na miasto i rozwalić, co się da niczym Michael Douglas w młodszym o niecałą dekadę Upadku. Na razie jednak kobieta bierze głęboki oddech i postanawia po raz kolejny podjąć próbę uporządkowania otaczającej rzeczywistości, przy której stajnia Augiasza przypomina pięciogwiazdkowy hotel. Dość powiedzieć, że wokół syna Glorii kręci się podejrzany dentysta, mąż kobiety snuje rojenia o dawnej niemieckiej kochance uwikłanej w konszachty z nazistami, a zaprzyjaźniona sąsiadka – prostytutka namawia protagonistkę do pomocy w obsługiwaniu klientów. Nawet jeśli większość problemów, z którymi musi mierzyć się Gloria, ma charakter absurdalnie komiczny, Almodovar traktuje swoją bohaterkę zdecydowanie serio, a w swoim podziwie wobec niezłomności kobiety i skłonności do rozgrzeszania jej najpoważniejszych błędów, pozostaje wręcz wzruszający.

Piotr Czerkawski