Życie jest straszne, ale ja postanowiłem, że jest piękne – powiedział ponoć Bohumil Hrabal, a mnie się wydaje, że to jednak słowa Klaudii Fortuniak. W filmie o grupie nieznajomych – pasażerów niecodziennego kursu łódzkiego tramwaju – reżyserka skupia uwagę na subtelnościach, które większość filmowców ignoruje w pogoni za dramaturgicznym mięsem. Dzięki temu Końce i początki mogą okazać się opowieścią o absurdalnych, choć szczęśliwych przypadkach oraz drobiazgach potrafiących nadać naszej codzienności smak i przywrócić jej utracony sens.