Paryski dom publiczny, rok 1900, schyłek belle époque. Poznajemy kilkanaście młodych dziewcząt trudniących się prostytucją w eleganckim domu publicznym Apollonide, prowadzonym przez Marie-France. Otaczają je szarmanccy dżentelmeni, błyskotliwi dandysi i artyści dyletanci. Interes kręci się nieźle, dziewczęta traktowane są dobrze, ale i tak większość zarobionych pieniędzy trafia do Marie-France, która w ten sposób uzależnia od siebie swoje podopieczne. Te czują się jednak coraz bardziej uwięzione w beznadziejnej sytuacji, którą pogarszają kolejne wypadki – jedna z pracownic zostaje zarażona syfilisem, inna trafia na szaleńca, który wycina na jej twarzy upiorny uśmiech. Film Bonello prowadzony jest dwutorowo – reżyser wyraźnie rozdziela porządek dnia i nocy. Pomagają mu w tym eleganckie, statyczne zdjęcia autorstwa Josée Deshaies. Z zamiarem realizacji tej produkcji autor nosił się kilka lat, a w scenariuszu odbijają się jego inspiracje prozą Hugo i Prousta. Oryginalna jest ścieżka dźwiękowa do filmu – znajdziemy tu wszystko, od klasyki po anarchizującą muzykę lat 60., uwagę zwracają też nietypowe rozwiązania montażowe.