Dwudziestoletni Antonio (magnetyczny Max Suen) twierdzi, że nie potrafi kochać. Z łatwością jednak wchodzi w relacje erotyczne – ze starszymi i młodszymi, z kobietami i mężczyznami. Za każdym razem mniej lub bardziej na tym korzysta, bo po rozkoszach zmysłowych lubi przeszukać mieszkania, w których akurat spędził noc, i zabrać sobie coś na pamiątkę. Sprzedaje też narkotyki, bo – jak wszyscy w zubożałej po kryzysie Argentynie – potrzebuje kasy, a niedojrzała, konfliktowa matka, z którą mieszka, przepuszcza każdy grosz. Czy uda mu się zdecydować na ucieczkę, gdzieś na południe, gdzieś na zawsze? W debiutanckim filmie Sachy Amarala ważniejsze od odpowiedzi na to pytanie jest swobodne dryfowanie Antonia po Buenos Aires, niezwykła łatwość, z jaką ucieka od form, w których próbuje go zamknąć otoczenie, organiczna wręcz wolność. W tym sensie ma w sobie dużo z bohaterów Nowej Fali: chce „żyć własnym życiem” i pędzić „do utraty tchu”, często cudzym kosztem. Przyjemność po mojej stronie, która zwyciężyła ostatnią edycję BAFICI w Buenos Aires, jest przy tym dziełem niesamowicie wręcz cielesnym, ale i odbijającym strzępy istnienia w różnych mediach: na czatach, w wiadomościach głosowych czy na ekranie telewizora, gdzie wciąż przejrzeć się można w starych filmach Fritza Langa.