Już pierwszy kadr wydaje się wskazywać poetykę filmu. Pojawiają się w nim rusztowania, budowlańcy i ziemia, mocny realistyczny fundament. W oddali góruje cielsko futurystycznej wieży, lekko przymglone rozgrzanym powietrzem i kurzawą robót. Ale to tylko pozory, bo Mati Diop wciąż zaskakuje mieszaniem gatunków i rozszerzaniem perspektywy. Od krytyki społecznej, przez melodramat i thriller, po dramat migracyjny z elementami magii czy wręcz horroru. Punktem wyjścia jest historia niemożliwej miłości Ady i Souleymana: ją rodzina obiecała już innemu, bogatszemu, on od miesięcy nie widział wypłaty, więc decyduje się na desperacki krok – na morską wyprawę. Ich relacja przechodzi różne fazy, a rozstanie paradoksalnie tylko zacieśnia niezwykłą więź. Atlantyk to kolejny bohater filmu, fotografowany w tysiącach odcieni przez doświadczoną operatorkę Claire Mathon: rozmarzony w południe, krwisty przy zachodzie słońca, wzburzony przed nocnym sztormem. Podobnie dynamiczna jest Mame Bineta Sane w roli młodej Ady, której przemiana z pokornej nastolatki w oskarżycielkę skorumpowanego systemu stanowi wyraz wiary reżyserki w przyszłość Senegalu.