Orkiestra osadzonych radośnie wystukuje rytm: przy akompaniamencie tych dźwięków 18-letni Wellington (João Pedro Mariano) triumfalnie opuszcza poprawczak. Ale radość nie trwa długo, jako że za kratami stracił kontakt z rodziną i niespecjalnie ma dokąd wracać. Zasypia na dworcu, gdzie budzi go napierająca na jego usta policyjna pałka. Ta zwiastować może trudną przyszłość w São Paulo – z pomocą przychodzi jednak lokalna queerowa społeczność: voguerzy, drobne złodziejaszki, kolorowe ptaki. Razem wpadają do gejowskiego kina, gdzie Wellington poznaje 42-letniego Ronaldo (Ricardo Teodoro). Nawiązuje z nim osobliwą więź, która ma w sobie coś z erotycznej fascynacji, biznesowego kontraktu, ale i wręcz rodzinnego układu. Z jednej strony starszy mężczyzna nazywa go Baby, otacza ojcowską czułością i zapewnia dach nad głową, z drugiej – wciąga w świat usług seksualnych, chemseksu i handlu narkotykami. Brazylijskiego reżysera Marcelo Caetano (Body Electric) nie interesuje przy tym tania sensacja – przygląda się swoim bohaterom z zaciekawieniem i zrozumieniem, oferując niemal antropologiczny wgląd w życie nieuprzywilejowanych gejów z ulic wielkich miast, ale i wciągający emocjonalnie i zachwycający wizualnie spektakl.