Oto hipotetyczny świat, w którym natura człowieka każe mu zapadać w zimowy sen. Ludzie nie mają w nim władzy nad przyrodą i są podporządkowani jej nienaruszalnym prawom jako integralna część ekosystemu. Gdy przychodzi wiosna, budzą się, wracają do domów – przez zimę opanowanych przez inne zwierzęta. Jesienią powoli odchodzą zaś do swoich kryjówek. Pewnej wiosny Erin, mały chłopiec z osady, budzi się zbyt wcześnie – ziemia jest pokryta śniegiem, dziecko nie ma szans w konfrontacji z dojmującym chłodem. Kiedy wszystko zaczyna się zielenić, jego siostra Clara po przebudzeniu bezskutecznie próbuje odnaleźć brata. Dziewczyna, powoli zyskując samoświadomość, zaczyna zadawać pytania sobie i innym mieszkańcom wioski o sposób życia, przetrwania, budowania relacji, dbania o siebie nawzajem. Wyróżniona na Berlinale nagrodą Fipresci Ludzka hibernacja to film bliski ziemi – wydaje się oddychać jej wilgotnym zapachem, pozwala niemal fizycznie odczuć chłodny mrok jesieni i lekką jasność wiosny. Kontemplacja tego oddechu oraz oddanie czasu i przestrzeni naturze sprawiają, że alternatywny, nieantropocentryczny porządek wydaje się zarazem dziwnie obcy i znajomy.