W pokazywanych w sekcji Forum tegorocznego Berlinale Wszystkich długich nocach Shô Miyake, tak jak w swoim poprzednim filmie Keiko (22. NH), czule obserwuje bohaterów będących pod ogromną presją. Misa Fujisawa cierpi na zespół intensywnego napięcia przedmiesiączkowego i wbrew naturze introwertyczki często traci panowanie nad sobą. Po jednym z takich wybuchów w obecności swoich przełożonych postanawia zmienić pracę. W nowej firmie, produkującej sprzęt astronomiczny, dziewczyna siedzi biurko w biurko z Takatoshim, którego z kolei nękają ataki paniki. Oboje zaczynają spędzać ze sobą coraz więcej czasu. Zrozumienie dla niewytłumaczalnych reakcji i obawa przed niedopasowaniem stają się zalążkiem ich nieoczywistej relacji. W świecie pełnym presji, podporządkowanym tradycji i tokijskiemu etosowi pracy, para próbuje po prostu przetrwać, okazując sobie bezinteresowne wsparcie, a tytułowe długie nieprzespane noce zamienić na znośne dni. Bazując na realistycznej konwencji, Miyake scena po scenie przemienia rzeczywistość w nastrojową baśń. Film jest adaptacją powieści Maiko Seo pod tym samym tytułem.
MFF w Pekinie 2024 - Nagroda Tiantan (za wkład artystyczny)
Japoński reżyser, autor ponad 20 filmów fabularnych i dokumentalnych. Urodził się w 1984 roku w Sapporo. Z wykształcenia jest socjologiem, reżyserii uczył się w tokijskiej szkole filmowej. Jego debiut Playback z 2012 roku znalazł się w konkursie festiwalu w Locarno, dzięki czemu Miyake został zauważony poza Azją. Keiko z 2022 roku była pokazywana w sekcji Encounters na festiwalu w Berlinie. Ryūsuke Hamaguchi wymienił Miyakego jako jeden z najważniejszych głosów młodego pokolenia japońskich twórców.
2012 Playback
2015 The Cockpit
2017 Misshi to bannin
2018 Kimi no tori wa utaeru / And Your Bird Can Sing
2019 Wairudo tsuâ / Wild Tour
2022 Keiko / Keiko, me wo sumasete / Small, Slow But Steady
2024 Wszystkie długie noce / Yoake no subete / All the Long Nights