W pokazywanych w sekcji Forum tegorocznego Berlinale Wszystkich długich nocach Shô Miyake, tak jak w swoim poprzednim filmie Keiko (22. NH), czule obserwuje bohaterów będących pod ogromną presją. Misa Fujisawa cierpi na zespół intensywnego napięcia przedmiesiączkowego i wbrew naturze introwertyczki często traci panowanie nad sobą. Po jednym z takich wybuchów w obecności swoich przełożonych postanawia zmienić pracę. W nowej firmie, produkującej sprzęt astronomiczny, dziewczyna siedzi biurko w biurko z Takatoshim, którego z kolei nękają ataki paniki. Oboje zaczynają spędzać ze sobą coraz więcej czasu. Zrozumienie dla niewytłumaczalnych reakcji i obawa przed niedopasowaniem stają się zalążkiem ich nieoczywistej relacji. W świecie pełnym presji, podporządkowanym tradycji i tokijskiemu etosowi pracy, para próbuje po prostu przetrwać, okazując sobie bezinteresowne wsparcie, a tytułowe długie nieprzespane noce zamienić na znośne dni. Bazując na realistycznej konwencji, Miyake scena po scenie przemienia rzeczywistość w nastrojową baśń. Film jest adaptacją powieści Maiko Seo pod tym samym tytułem.