Pochodząca z Tajwanu Kai przyjeżdża do położonego we wschodniej Brazylii Recife. Ściąga przy tym na siebie zdziwione spojrzenia lokalsów, którzy – jak sami przyznają – nie przywykli do widoku turystów. Kai nie jest jednak zwykłą podróżniczką. To melancholiczka traktująca włóczęgę po obcym mieście jak lekarstwo pozwalające uleczyć złamane serce. Pewnego dnia dziewczyna poznaje grupę chińskich emigrantów zarobkowych. Krótkie spotkanie pozwala bohaterom stworzyć ulotną wspólnotę ludzi zmagających się z samotnością i poczuciem wykorzenienia. W Śpiąc z otwartymi oczami reżyserkę Nele Wohlatz (Idealna przyszłość, 17. NH) interesuje jednak coś więcej niż snucie egzystencjalnych refleksji. Jednakowo istotne dla fabuły okazują się gorzkie obserwacje na temat nierówności społecznych, przywołujące na myśl kino Klebera Mendonçy Filho, który jest zresztą jednym z producentów tego tytułu. W impresyjnym, pozbawionym zwartej struktury filmie nie brakuje także wielkomiejskiej poezji i subtelnego humoru rodem z kina Basa Devosa. Dzięki temu dzieło Wohlatz – choć gęste od znaczeń i kontekstów – zachowuje lekkość pozwalającą odbiorcy czerpać przyjemność z seansu.