W przeprowadzonym przez Jonasa Mekasa wywiadzie dla „Village Voice” Rainer odważnie umieściła swój drugi film gdzieś pomiędzy Szeptami i krzykami Ingmara Bergmana a Critical Mass Hollisa Framptona, wskazując na poszukiwanie nowej formy, która oddałaby skrajnie emocjonalne treści. Czy można przedstawić konflikt wokół zazdrości i nieszczęśliwej miłości środkami zapożyczonymi z opery mydlanej i melodramatu? – pytała. W Filmie o kobiecie, która…, będącym niejako kontynuacją Życia scenicznego, autorka przygląda się bliżej egzystencji aktorki uwikłanej w trójkąt miłosny, jej upokorzeniom i małym sukcesom, poszerzając tematykę o mechanizmy społeczne. Tytułowa Kobieta pada ofiarą nie tylko praktyk scenicznych, przemocy fizycznej (słynna scena z Psychozy Hitchcocka rozpisana na sadystyczne, nieruchome fotosy), ale i manipulacji politycznej, tak jak aktywistka Angela Davis, której prywatne listy miłosne do George’a Jacksona zostały opublikowane w prasie. Czytamy je z wycinków naklejonych na twarz Rainer, filmowanej kamerą 16 mm przez Babette Mangolte. Sceny te są zestawione przewrotnie z powolnym striptizem, a także z rekonstrukcją czy raczej „ożywieniem” znanego tylko ze szkiców Układu z piłką Isadory Duncan.