Najnowsze dzieło twórcy Drive My Car (21. NH), zdobywca pięciu nagród na festiwalu w Wenecji, na czele z Wielką Nagrodą Jury i nagrodą FIPRESCI, to jeden z tych filmów, w których opowiadana historia stanowi otulinę dla mistrzowsko skonstruowanej tajemnicy. Japoński reżyser łączy ją z naturą, osadzając akcję na wsi, gdzie udaje się zachować kruchą równowagę pomiędzy ludźmi a lasem, potrzebami a dostępnymi zasobami. Wielkomiejska agencja postanawia jednak zbudować w okolicy luksusowy glamping, co wywołuje konflikt z lokalną społecznością. Ale Hamaguchi nie jest reporterem, tylko poetą, więc wiedzie nas ścieżkami, których nikt przed nim nie wydeptał, włącza w opowieść metafizyczne siły i nie oceniając swoich bohaterów, obserwuje rozgrywającą się na naszych oczach małą apokalipsę. Zwiastuje ją seria niepozornych znaków: z oddali słychać odgłosy polowań, ktoś na czas nie odebrał dziecka ze szkoły, ktoś długo patrzy za odjeżdżającym autem. Intymny, poetycki, filozoficzny, ale i noszący cechy eko-thrillera film jest portretem zagrożonego ekosystemu, zapisem procesu, który ma wymiar zarówno lokalny, jak i globalny. Opisuje świat jako sieć powiązań, w której żaden gest, żadna decyzja nie pozostają bez konsekwencji.