Dawno, dawno temu, przed pięcioma, może piętnastoma laty, w ruinach opuszczonego zamku na wzgórzu żyli sobie dumny Król i wierny Sługa… Tak zaczyna się filmowa bajka w reżyserii Kita Redstone’a i Arrana Shearinga, którą początkowo można by uznać jedynie za przesyconą ironią i typowo brytyjskim humorem komedię absurdu. Oto dwóch mężczyzn angażuje się w ekscentryczny i –  jak się wydaje – nieszkodliwy eksperyment polegający na odgrywaniu relacji władzy i podporządkowania w izolowanych warunkach ni to obozu rekonstrukcyjnego, ni to warsztatu teatralnego. Wszystko jest tu umowne i powtarzalne: kostiumy, rekwizyty, gesty, dialogi, a przede wszystkim – codzienne rytuały. Szybko okazuje się jednak, że ta pozornie spełniona homogeniczna utopia naznaczona jest brakiem – Król przecież zawsze pragnie Królowej. Pojawienie się kobiety – nawet jeśli jest to tylko drewniana marionetka – ujawnia skrywane przez obu mężczyzn popędy, lęki i frustracje, a wykreowany przez nich sztuczny świat rozpada się pod naporem realnej przemocy. Zgodnie z założeniami twórców King Baby jest analizą struktur patriarchalnej władzy, łatwo zatem domyślić się, w kogo ta przemoc będzie ostatecznie wymierzona.