Gábor Reisz objawił swój nieprzeciętny talent w Sensie życia oraz jego braku i Najgorszych wierszach świata. Nowym filmem stawia poprzeczkę jeszcze wyżej. Wytłumaczenie wszystkiego zwyciężyło zresztą w konkursie Orizzonti w Wenecji i śmiało mogłoby rywalizować o Złotego Lwa. Twórca podąża śladami nastoletniego Abla, który ma przed sobą maturę i podkochuje się w najlepszej przyjaciółce. Na barkach chłopaka ciąży presja konserwatywnych rodziców, a przyszłość wydaje mu się niepewna. Na domiar złego pozornie błaha sytuacja na egzaminie z historii wywoła lawinę zdarzeń, która przytłoczy nie tylko głównego bohatera. Reisz okazuje się wytrawnym narratorem, który ‒ niczym nowofalowi mistrzowie ‒ nie spieszy się z zawiązywaniem konfliktów i powoli buduje napięcie. Pierwsza część sugeruje, że mamy do czynienia z niewinną kroniką dorastania, lecz druga analizuje radykalizację nastrojów na Węgrzech. Ideowe i międzypokoleniowe spory są nakręcane przez narodowe media, a społeczne podziały coraz trudniej zasypać. Węgierskie realia łudząco przypominają to, co znamy z polskiego podwórka. Nie pierwszy raz tamtejsze kino ubiega resztę Europy Środkowo-Wschodniej w diagnozowaniu palących problemów współczesności.