James Benning jest dokumentalistą, awangardowym artystą i filozofem, jest także kultową postacią kina niezależnego, poetą i pedagogiem, który na zajęciach określanych mianem „looking and listening” (patrzenie i słuchanie) uczy studentów o tym, że film może być formą aktywizmu. Film – powtarza – motywuje widzów do reakcji, możemy być „uczestnikami” za jego pośrednictwem. W Allensworth reżyser ponownie daje wykładnię tego, czym jest dla niego kino. Statyczne kadry o perfekcyjnej kompozycji i gradacji kolorystycznej składają się na esej o politycznym charakterze przestrzeni. Jak sam mówi, wychowało go białe getto w Milwaukee położone tuż obok czarnego, z którym jego mieszkańcy rywalizowali o pracę, ucząc się systemowo podsycanej nienawiści. Benningowi wiele lat zajęło pozbycie się uprzedzeń, a potem trafił do Allensworth. Założone w 1908 roku, nieistniejące już miasto, o którym opowiada w serii dwunastu ujęć przyporządkowanych kolejnym miesiącom w roku, było pierwszą miejscowością w Kalifornii ufundowaną przez Afroamerykanów. Do jego upadku przyczyniły się dyskryminacyjne reguły rządzące życiem społecznym w Ameryce. W latach 70. XX wieku powstał w tym miejscu park tematyczny i zombie-Allensworth powstało z martwych. Reżyser odsłania historię USA we wnikliwym procesie obserwacji.