Baśń, która niepostrzeżenie zamienia się w horror, psychotyczna love story, słodko-gorzka ballada o matkach i córkach, stylowy hommage dla lat 90., ale też przypowieść o segregowaniu (miłość, żałobę, radość i smutek wrzucamy razem do zmieszanych). Skarby to kolejny brawurowy kobiecy debiut z Wysp Brytyjskich, zdobywca aż czterech nagród w Wenecji, w tym wyróżnienia Tygodnia Krytyki dla odtwórczyni głównej roli. Zanurzony w rodzinnej mitologii, zmysłowy, wizualnie – i emocjonalnie – rozhuśtany film Carmoon przypomina, że zwyczajność i obłęd czasem sąsiadują ze sobą przez cienką ścianę. Swoją energię Skarby zawdzięczają bez wątpienia Saurze Lightfoot-Leon w roli Marii. 17-letnia bohaterka, wychowująca się w pełnej ciepła rodzinie zastępczej, dzieciństwo spędziła u boku matki-czarodziejki, której magia nie działała jednak na opiekę społeczną. Obecne życie dziewczyny wydaje się beztroskie – do czasu, gdy jego posadami wstrząśnie utrata przyjaciółki i pojawienie się pewnego chłopaka. To spotkanie otworzy stare rany i sprawi, że Maria sięgnie po toksyczne strategie. Luna Carmoon śmiało nurkuje w śmietnisku pamięci i nie zatykając nosa, oddziela odpady od skarbów, a dobre wspomnienia od złych. Stworzyła dzięki temu niezwykły film o przezwyciężaniu traumy i wchodzeniu w dorosłość, którego warunkiem jest pożegnanie dzieciństwa.