Wizjonerski film weterana europejskiego kina Jerzego Skolimowskiego był jedną z sensacji ostatniego festiwalu w Cannes, gdzie zasłużenie zdobył Nagrodę Jury. Autor Bariery, Wrzasku i Essential Killing nawiązuje do legendarnego filmu Roberta Bressona Na los szczęścia, Baltazarze!, czyniąc bohaterem osiołka. Oglądamy epicką drogę tytułowego IO, który trafia pod opiekę ludzi mądrych i głupich, dobrych i brutalnych, empatycznych i próżnych. Skolimowski tworzy prostą, lecz oszałamiającą wizualnie, uniwersalną przypowieść o kondycji współczesnego społeczeństwa, o braku równowagi między światami człowieka i zwierzęcia. To również cudownie poetycki film o potrzebie wolności i ubezwłasnowolnieniu. Polski mistrz nie boi się eksperymentować, a kamera Michała Dymka wykonuje niezwykłe akrobacje – efektem jest dzieło hipnotyzujące i bardzo świeże, jakby realizował je zachwycony możliwościami współczesnego kina młodzian. Taki jest Skolimowski – wiecznie nowofalowy, poszukujący, pełen brawury i pewny siebie. Jak dobrze, że go mamy.