Dużo wolnego czasu, domek na odludziu i dwoje ludzi, których łączy silna, trudna do jednoznacznego zdefiniowania więź. Brzmi jak prosty przepis na katastrofę albo oczyszczającą rozmowę, która wyniesie relację na wyższy poziom dojrzałości. Protagoniści Świtu flirtują z obiema tymi możliwościami, a od czasu do czasu zdarza im się także brać w nawias powagę sytuacji i udawać, że w tym wszystkim chodzi tylko o błahą, kumpelską zgrywę. W wyreżyserowanym z konsekwencją filmie Anny Skoczeń dezynwoltura bohaterów koresponduje z nonszalancką formą filmu, w którym dokument łączy się z animacją.