Królestwo jest kolosem na glinianych nogach. Potężny gmach duńskiego szpitala, wzniesiony na mokradłach, na których niegdyś bielono płótna, miał być świątynią rozumu. Miejscem, gdzie światło nauki będzie rozpraszać mroki zabobonów. Tymczasem dzieją się tutaj rzeczy, o jakich nie śniło się racjonalistom w białych kitlach. Jak na przykład wytłumaczyć to, że po budynku błąka się duch tragicznie zmarłej dziewczynki? W cieniu metafizycznego horroru rozgrywają się ludzkie dramaty i komedie. Intrygi, romanse, awantury. Królestwo jest szaloną operą mydlaną: ekscentryczną w swoim eklektyzmie, histerycznie śmieszną, a przy tym przerażającą i dojmującą. To nieodrodne dziecko swojego ojca, Larsa von Triera, natchnionego chuligana europejskiego arthouse’u, który przyswoił sobie reguły serialu telewizyjnego tylko po to, aby wykoślawić popularną konwencję, nagiąć ją do autorskiej wizji kina. Trier we własnej osobie pojawia się pod koniec każdego odcinka. Elegancko ubrany i diabolicznie uśmiechnięty, podsumowuje akcję i raczy widzów bon motami. Przypomina, że to on stoi za ekranowymi wybrykami. Ten szpital to jego cyrk.
Piotr Mirski
Tytułowe Królestwo to nazwa szpitala postawionego na dawnych mokradłach, gdzie niegdyś wybielano tkaniny. Bielarzy zastąpiła najlepsza kadra medyczna, ludową mądrość wyparło szkiełko i oko. W najgłębszych zakamarkach tego miejsca czai się jednak zakorzeniona w przeszłości zbrodnia i duch przerażonej dziewczynki, która nie może zaznać spokoju. Połączenie tego, co racjonalne z tym, co nadprzyrodzone, tworzy w tym przypadku iście wybuchową mieszankę – publiczność ochrzciła ją mianem skrzyżowania Miasteczka Twin Peaks z Ostrym dyżurem. U Larsa von Triera studenci medycyny podrzucają pielęgniarkom odcięte głowy, lekarze pasują się w piwnicach na członków loży masońskiej, szpitalny patolog poświęca się dla nauki i wszczepia sobie wątrobę nieboszczyka ze złośliwym guzem, pacjentki urządzają na oddziale seanse spirytystyczne. Królestwo od ćwierć wieku uruchamia doświadczenie wstrząsu i szoku poznawczego, jest jednocześnie karuzelą śmiechu i labiryntem krzywych zwierciadeł odznaczającym się gęstością najczarniejszego koszmaru. Sam reżyser, z właściwą sobie dozą przewrotności, mawiał, że to idealny serial familijny – zdolny napędzić stracha całej rodzinie.
Mateusz Demski (Gutek Film)
Duński filmowiec. Urodził się w 1956 roku jako Lars Trier, szlachecką partykułę „von” przyjął dopiero później. Studiował teorię filmu i reżyserię. Jego pełnowymiarowym debiutem był Element zbrodni. Współtworzył manifest Dogma 95 postulujący w kinie bezwzględny realizm. W swojej różnorodnej i eksperymentalnej twórczości nie pozostał jednak wierny ogłoszonym postulatom. Zdobył Złotą Palmę za Tańcząc w ciemnościach. Do innych jego głośnych filmów należą Przełamując fale, Dogville i Antychryst. Z powodu upodobania do prowokacji stał się jedną z najbardziej kontrowersyjnych postaci współczesnego kina.
1984 Element zbrodni / Forbrydelsens Element / The Element of Crime
1994 Królestwo / Kingdom / Riget (TV, co-dir.)
1996 Przełamując fale / Breaking the Waves
1997 Królestwo II / Kingdom II / Riget II (TV, co-dir.)
2000 Tańcząc w ciemnościach / Dancer in the Dark
2022 Królestwo: Exodus / Riget Exodus / Kingdom Exodus (TV)
Rocznik 1945. Duński reżyser i scenarzysta. W branży od lat 70. Jego Kraina obfitości została wyróżniona na festiwalu w Berlinie. Zrealizował również takie filmy jak Johnny Larsen i Kamuflaż. Pracował ponadto przy serialach – Królestwie, The Killing czy Moście nad Sundem.
1979 Johnny Larsen
1983 Kraina obfitości / Der er et yndigt land / Land of Plenty
1993 Kamuflaż / Den Russiske sangerinde / The Russian Singer
1994 Królestwo / Kingdom / Riget (TV, co-dir.)
1997 Królestwo II / Kingdom II / Riget II (TV, co-dir.)