Gendernautów można oglądać jako potrójny artefakt historyczny. Po pierwsze, jako portret queerowo-punkowego San Francisco lat 90., które dziś już nie istnieje (o obecnym stanie będzie opowiadał dwie dekady późniejszy sequel – Genderacja). Po drugie, jako świadectwo tego, co się zmieniło, w queerowym dyskursie przez ostatnie 20 lat, w szczególności w języku osób trans i lesbijek. Pojawiają się tu postaci legendarne: jak Sandy Stone, autorka eseju The Empire Strikes Back: A Posttransexual Manifesto, i historyczka Susan Stryker, które stworzyły dzisiejsze studia trans; transmęscy artyści Texas Tomboy, Stafford, Max Wolf Valerio i Jordy Jones; Annie Sprinkle, performerka i aktywistka na rzecz pracowników seksualnych, której Teut poświęciła swój wcześniejszy krótki metraż Annie (1989); i Hida Viloria, walcząca o prawa osób interpłciowych. Pojawia się też Tornado, przybrana matka Texas Tomboya i była kochanka Stafforda, bezwstydnie przyznająca, że właściwie nie wie, jak zwracać się do swoich bliskich – bo po prostu ich nie słucha. Trzecia płaszczyzna Gendernautów jako dzieła historycznego dotyczy samej formy: kto i do kogo mówi, komu trans- i queerowe osoby opowiadają swoje doświadczenia.