Najbardziej radykalna wypowiedź twórcza w dorobku Wanga Binga – trwający blisko szesnaście godzin (tytuł odnosi się nie tyle do czasu trwania filmu, ile do długości pracowniczej zmiany), zarejestrowany w zaledwie kilku długich ujęciach dzień w fabryce włókienniczej. Jego rytm wyznaczają hipnotyczne, monotonne dźwięki maszyn do szycia, powtarzające się gesty i ruchy pracowników, ich rozmowy, wreszcie muzyka, która pozwala im przetrwać kolejną dobę bliźniaczo podobną do poprzednich – i tych, które nadejdą. 15 godzin, zrealizowane początkowo jako instalacja galeryjna i pokazywane m.in. na festiwalu documenta, można oglądać jako swoiste uzupełnienie Gorzkiego pieniądza: kolejny głos krytyki chińskiej wersji kapitalizmu, bezlitosnego wobec pracowników pozbawionych prawa do sprzeciwu. To jednak również próba przekroczenia ograniczeń stawianych przez kino, direct cinema w stanie czystym, zaburzające poczucie upływu czasu, immersyjne doświadczenie. To wreszcie rewers Wyjścia robotników z fabryki braci Lumière – nie tylko ze względu na metraż, lecz także fakt, że po zakończonej pracy bohaterowie dokumentu Wanga nie wychodzą z fabryki, lecz udają się do będących jej częścią dormitoriów. W ten sposób stają się – niemal dosłownie – trybami industrialnej maszyny. 

Scena artystyczna: Instalacja w przestrzeni kina Nowe Horyzonty.