Złodziej zostaje na wiele dni zamknięty w apartamencie kolekcjonera sztuki. Jest trochę jak Robinson Crusoe, a trochę jak Kevin sam w domu. Będąc artystą amatorem, ma okazję poświęcić się działalności twórczej. Początkowo wykorzystuje inwencję w pragmatycznych celach, lecz później zaczyna folgować potrzebie ekspresji. Traktuje luksusowe lokum jako scenę, płótno i surowy materiał. Zmienia więzienie w prywatną galerię – i w ten sposób kreuje dla siebie przestrzeń wolności. Pokazywane na Berlinale Inside (współautorem scenariusza jest Ben Hopkins, reżyser pamiętnych Dziewięciu żywotów Tomasza Katza; 1. NH) jest swojego rodzaju arthouse’owym thrillerem psychologicznym, stopniowo coraz wyraźniej ciążącym ku abstrakcji i metaforze. Na poziomie koncepcji przypomina dzieła greckiej Nowej Fali, lecz cechuje się przy tym większym wizualnym rozmachem. To również one man show w wykonaniu Willema Dafoe, aktora mającego predyspozycję do grania outsiderów – kryminalistów, ekscentryków, szaleńców.