Konwencjonalne narracje wydają się nieautentyczne, bo wiążą się z chęcią kontroli – Moyra Davey, kanadyjska artystka od lat związana z Nowym Jorkiem, nieprzypadkowo przywołuje w Końskiej operze słowa eseisty Hiltona Alsa. W swoim wizualnym dzienniku reżyserka, kontrastowo zestawiając obraz z dźwiękiem, odważnie galopuje na obrzeża filmowej awangardy. Na ekranie śledzimy – często przez okrągłą przysłonę – życie na amerykańskiej prowincji w trakcie pandemii: głównie konie, ale kamera łowi też lisy czy ptaki w karmniku. Covidowy niepokój z pewnością nie udziela się przyrodzie. W kadrze pojawia się też kobieta nagrywająca swój głos na telefon – to Moyra Davey. W opowieści z offu artystka prowadzi nas przez labirynt nowojorskiego życia nocnego lat 70. w towarzystwie niejakiej Elle. To historia imprezowej euforii i ciała, które zawodzi, dziennik zmierzchu młodości, ale i rzecz o potrzebie wspólnoty i wstydzie narkotykowych zjazdów. Czy Elle jest alter ego Davey? Gdzie obie tożsamości się łączą – to celebracja czasu minionego czy antidotum na pandemiczny stan zawieszenia? W Końskiej operze surowa intymność kina Chantal Akerman spotyka się z radykalnym gestem Jeana-Luca Godarda, który zerwał z filmem jako klasyczną fabułą.