Angela Schanelec, mistrzyni minimalizmu, bohaterka nowohoryzontowej retrospektywy w 2020 roku, przyzwyczaiła nas do tego, że jej kino rządzi się własnymi prawami. Reżyserka radykalnie podważa tradycyjny porządek narracji, nie przywiązuje się do swoich bohaterów i opiera jasnym interpretacjom, czerpiąc siłę z fabularnej wieloznaczności. Charakterystyczne elementy tego stylu powracają także w Muzyce – autorskiej wariacji na temat mitu o Edypie, która przyniosła Schanelec berlińskiego Srebrnego Niedźwiedzia za najlepszy scenariusz. Już pierwsze ujęcia filmu przenoszą widzów w przestrzeń mitu – ekran wypełnia głęboka zieleń lasu, pokrywającego greckie góry zanurzone w chmurach. W pobliżu zostaje porzucone niemowlę, które przygarnia para mieszkańców i nadaje mu imię Ion. Dorastający chłopak nie wie, kim są jego biologiczni rodzice. Po latach dojdzie do zabójstwa, z którego powodu Ion trafi do więzienia – i jest to tylko jeden z wielu zaskakujących narracyjnych zwrotów zbijających widza z tropu. Naczelną zasadą porządkującą opowieść w najnowszym filmie Schanelec jest przede wszystkim warstwa foniczna. To właśnie ona wiedzie tu prym, zmieniając kolejne sceny w dźwiękowe pejzaże – tajemnicze i jednocześnie uwodzące.