Pierwszym impulsem do pracy nad filmem były dziecięce fantazje reżyserki – Rocío Mesa wspominała, że przyglądając się wielkim stodołom do suszenia liści tytoniu, wyobrażała sobie tajemnicze istoty, które tam zamieszkały. W Secaderos jedno z tych stworzeń ożywa, wolno przemierza lasy i wioski, lecz dostrzec je mogą jedynie dzieci. Fabularny debiut hiszpańskiej reżyserki, choć bliski filmom Carli Simón i takim klasykom jak Duch roju Victora Erice, nie jest jednak wyłącznie opowieścią o mniej lub bardziej idyllicznym dzieciństwie. Mesa prowadzi narrację z dwóch perspektyw: kilkuletniej Very, która przyjeżdża na wakacje do dziadków, i nastolatki Nieves, marzącej o tym, by wyrwać się z prowincji i zacząć życie na własny rachunek. Jest wreszcie w tle historia umierającej tradycji, degradacji środowiska, zachłanności wielkiego kapitału. Jako dorosła zaczęłam patrzeć na te suszarnie tytoniu z politycznego punktu widzenia: są architektonicznymi widmami, przypominają nam, że kiedyś w tym krajobrazie istniały kultura i przemysł, od tego czasu pochłonięte przez rynek nieruchomości pożerający rolnicze ziemie, które powinny być nietykalne – mówiła po premierze filmu Rocío Mesa.
Reżyserka, producentka, programerka festiwali (m.in. LA Film Festival) i przeglądów filmowych. Jest dyrektorką LA OLA – Independent Films from Spain – projektu zajmującego się promocją niezależnego kina hiszpańskiego w Ameryce Północnej. Jej filmy były pokazywane m.in. na festiwalach w Sewilli i San Sebastián, a także na SXSW w Teksasie. W 2017 roku znalazła się na przygotowanej przez „Variety” liście dziesięciu najważniejszych młodych twórczyń hiszpańskiego przemysłu filmowego. Mieszka w Kalifornii.
2011 Traffic in L.A. Sucks (short)
2011 Almon Loos, the Rocking Barber (short)
2013 Orensanz
2022 W suszarni / Secaderos / Tobacco Barns