Dziewczyny

Walerija Germanika nie ocenia, nie wydaje sądów, nie obśmiewa. Po raz kolejny wchodzi z kamerą w świat młodzieży, obserwując jej realia z wyczuleniem na każdy niuans, trwając w postawie dobrego dokumentalisty, który staje naprzeciw równemu sobie przeciwnikowi. Największym wrogiem bohaterek nie jest reżyserka pochodząca z innego świata, ale samo ich otoczenie; rzeczywistość, która z perspektywy klatki schodowej wygląda wyjątkowo ponuro. Wydaje się, że sportretowane przez Germanikę dziewczyny utknęły tu na zawsze. Spędzają całe dnie na rozmowach o życiu toczonym między pstryknięciami kapsli z kolejnych butelek piwa i papierosami odpalanymi jeden od drugiego, trudno im zatem dostrzec szansę na poprawę. Z pewnością jednak nie tracą apetytu na szczęście.