Kołysanka

Nadmorska skarpa w filmie Galiny Myżnikowej i Siergieja Proworowa wygląda jak pustynia – dokładnie taka jak u Michelangela Antonioniego. Nie będzie to jednak dolina miłości rodem z Zabriskie Point, ale raczej wybrzeże śmierci. Bohaterowie ześlizgują się z niemal pionowej skarpy, taszcząc obleczone w prześcieradło, bezwładne ciało. Rytm ruchom – raz płynnym, raz połamanym, niczym w choreografii Piny Bausch – wybija dzika, przesadna muzyka. Okrężną trasą zmierzają w stronę morza, choć nie ono wydaje się ich ostatecznym celem. A im dłużej towarzyszymy bohaterom w tej podróży, tym bardziej utwierdzamy się w przekonaniu, że celu prawdopodobnie nie ma. Jest tylko droga – długa, straceńcza, destrukcyjna. Tyleż wymagająca, co pozbawiona sensu.