Szukając Emak Bakia

Czy Emak Bakia to osoba, miejsce, nagrobne epitafium, a może dom? Po baskijsku te dźwięczne słowa znaczą: zostaw mnie w spokoju. Ponadto Emak Bakia to tytuł nakręconego w okolicach Biarritz w 1926 roku, tajemniczego poematu filmowego Mana Raya. Oskarowi Alegríi zagadkowe piękno filmu dadaisty nie daje spokoju, dlatego uzbrojony w archiwalne zdjęcia i masę pomysłów wyrusza na pielgrzymkę po Kraju Basków. Choć jest to podróż detektywistyczna, a reżyser wydaje się zdeterminowany do tego, by rozwikłać zostawione przez Mana Raya zagadki, to porusza się on w czasie i przestrzeni z dużą dawką swobody, nonszalancko interpretując fakty i dowody rzeczowe. W poszukiwaniach tych przypadek, niczym u rasowego spadkobiercy surrealistów, odgrywa kluczową rolę. Oglądamy pomysłowy wizualnie, fikuśny dziennik z podróży, nad którą unosi się absurdalne poczucie humoru i lekkości bytu dadaistów. Dzięki wytrwałości w szukaniu wielkich prawd w małych rzeczach Alegríę porównuje się do Chrisa Markera. Coś jest na rzeczy, bo reżyser podejmuje najbardziej nielogiczne tropy, dostrzega ukryte związki między zjawiskami oraz tworzy wielowarstwowe układanki znaczeń i odniesień, aż osiągnie swój cel.