Argentyńska lekcja

Argentyna widziana oczami dokumentalisty Wojciecha Staronia różni się od tej prezentowanej przez fabularnych twórców i katalogi biur podróży. Akcja filmu rozgrywa się w miasteczku Azara w prowincji Misiones. Gdyby nie tytuł jasno sugerujący, w jakim państwie rzecz się dzieje, można by mieć spore problemy ze zidentyfikowaniem go. W Argentyńskiej lekcji nie zobaczymy bowiem znanych z pocztówek malowniczych widoków, a przedstawieni bohaterowie nie emanują seksem, tańcząc ogniste tanga. Reżyser ukrył nawet znane i lubiane barwne domki z Caminito. Co więc dostajemy? Pracującą przy wyrobie cegieł i zbiorach yerba mate dziewczynkę, autobus, którego dziecięcy pasażerowie nie noszą butów, i nastolatka powtarzającego trzeci raz tę samą klasę. Słowem – prawdziwa Argentyna. Temu dzikiemu krajowi widz dziwi się razem z kilkuletnim Jankiem. Przybyłego z Europy chłopca od Argentyny dzieli nie tylko język. Obraz tego zapóźnionego technologicznie, przerażającego biedą i prymitywizmem kraju odpycha. Nie jest jednak w stanie zabić ani dziecięcej ciekawości, ani wrażliwości. Stając ponad narodowymi podziałami, Janek pokonuje także bariery klasy i wspomnianego języka. Staroń zaś skrupulatnie ten proces rejestruje.