Bez wstydu

Lato 1951. Na świat przychodzi pierwsze dziecko Lillian i Amunda. To chłopiec. A może dziewczynka? Do końca nie wiadomo. Okoliczności samego zdarzenia są dość niezwykłe, towarzyszy im bowiem zaćmienie słońca. Rodzice odmawiają zgody na operację, która uczyniłaby dziecko „normalnym” i „niewybrakowanym”. Przez lata Adrian dorasta z poczuciem wstydu, nie do końca zdając sobie sprawę, że nosi w sobie sekret, skrywany przed światem przez jego rodziców. Tematyka i stylistyka filmu Bez wstydu nie przynoszą zdziwienia. Peter Næss, autor Ellinga, raz jeszcze sięga po przejmujący materiał źródłowy, którego celem jest zrozumienie osób psychicznie lub fizycznie upośledzonych. Sporym zaskoczeniem jest za to pojawiający się w filmie kontrast dla ideologicznego buntu, który wybierali dotychczas jego bohaterowie. Sprzeciw Adriana wobec własnego wykluczenia i tych, którzy są za nie odpowiedzialni, okazuje się niezwykle radykalny, nie pozostając bez wpływu na wszystkich, którzy otaczają głównego bohatera. Bez wstydu to zupełnie nowy rozdział, tak w życiu bohatera filmu, jak i samego reżysera.