Daleko od miasta

Rodzinny, intymny dokument Macieja Cuske. Reżyser kieruje kamerę na swojego syna i jego trzech kolegów (wszyscy w wieku około 13 lat) spędzających wakacje na wsi. Chłopcy nudzą się, rozmawiają o planach na przyszłość, końcu świata, Bogu, dziewczynach. W czwórkę, przy pomocy małej kamery cyfrowej, próbują nakręcić film. Ma to być połączenie kryminału, komedii i filmu grozy, inspirowane debiutanckim, offowym filmem Cuskego (I co wy na to Gałuszko?), który chłopcy wspólnie oglądają. Reżyser, nie ingerując, obserwuje ich wysiłki. Choć obraz Daleko od miasta pozbawiony jest jakiegokolwiek komentarza, to Cuske ciągle podkreśla swoją obecność na planie, nie pozwalając nam, widzom, zapomnieć, że oglądamy film. Jego bohaterowie zwracają się bezpośrednio do niego, patrząc wprost w kamerę, w ostatniej scenie widzimy, jak Cuske każe raz jeszcze chłopcom odegrać scenę, którą właśnie oglądamy: nakazuje im iść w innym kierunku niż idą i przypomina, o czym mieli rozmawiać. Stawia to widza przed pytaniami o „autentyczność”, „spontaniczność” wszystkiego, co widać było dotychczas na ekranie, a bardziej ogólnie – przed problemem „prawdy” w dokumencie.